Przez wieki istniały różnorodne określenia tego rodzaju sztuki: w starożytnej literaturze rzymskiej znaleźć można nazwy signum lub stigma, w luterańskiej Biblii z 1534 roku odnajdujemy słowo stygmat, znany osiemnastowieczny awanturnik Casanova opatruje ją mianem grafizmu, Victor Hugo zaś w "Nędznikach" nazywa ją piętnem. Do momentu rozpowszechnienia się wprowadzonego przez Cooka terminu tatuaż, na terenie Europy funkcjonowały również takie określenia, jak: wyryty rysunek czy francuskie pojęcie piquage, natomiast osoby, które nosiły na sobie ten specyficzny rysunek nazywano umalowanymi bądź wypunktowanymi.
Początkowo w nazewnictwie stosowano rozróżnienie: tatuażem określano techniki przypominające te wykonywane na Tahiti, moko oznaczało tatuaż nowozelandzkich Maorysów, zaś tiki rysunek noszony przez ludy wywodzące się z Markizów. Stopniowo jednak pojęcie tatuaż zastąpiło wszelkie inne jego odmiany. W 1856 roku znaleźć je już można w belgijskim "Słowniku Medycyny" P. Nystena, a w roku 1873 w "Wielkim Słowniku Języka Francuskiego" E. Littre. Do języka polskiego trafiło jako fonetyczny zapis francuskiego tatouage i już pod koniec XIX wieku.

Nikt dokładnie nie wie, kiedy tatuaż się narodził, ani jaką spełniał rolę, możemy się tylko domyślać - te słowa brzmią mi w uszach, ale myśli wyłamują się i według mojego rozeznania oraz na podstawie informacji z książek Zacharii Stichina - antropologa, którego obiektem badań jest najbardziej odległa historia człowieka, uważam, że naukowiec ma całkowitą rację co rzetelnie wykazał, iż rasa ludzka wywodząca się z pnia genealogicznego australopitekusa - człowieka małpoluda, dokonuje skoku ewolucyjnego. Chodzi o brakujące ogniwo w teorii ewolucji, powstałe dzięki krzyżówce genów z rasą Nefilin. Stworzeni na wzór i podobieństwo, hodowani jak zwierzęta musieliśmy mieć swoje znaczki, metki, kolczyki, znamienia, po których nas identyfikowano w: raju, laboratorium genetycznym, ogrodzie- zoo, gdzie trzymano pierwowzory rasy: Adama i Ewę.

Biorąc na wzór dzisiejsze eksperymenty i klonowane zwierzęta, podstawą jest właściwe oznaczanie próbek w celu dalszych eksperymentów, więc “Bracia Adama”- jego klony, pewnie miały inne znaki identyfikacyjne niż pierwowzór. Cóż one mogły zawierać: szczegółowe informacje o dacie urodzin i użytym materiale genetycznym, grupie krwi, rodzajach szczepień, przebytych chorobach itd. Jak łatwo zauważyć i dziś są to podstawowe informacje gromadzone w książeczkach zdrowia i dokumentach tożsamości.
Najbardziej zbliżone do tego modelu są tatuaże zwane Ta mako z Samoa oraz kultura Maorysów - tatuaż określa nie tylko profesję, zawód, drzewo genealogiczne, przebyte choroby; pełni funkcję informacyjną dla współplemieńców z kim mają do czynienia - status, wiedza, płeć, wiek.

W tamtych czasach nieświadome zwierzęta hodowlane (ludzie) nie mogły nosić ze sobą i gromadzić takich informacji w inny sposób, jak na własnym ciele. Takie metody oznaczania miałyby za zadanie informować również współbraci o moim statusie, co wśród stadnych zwierząt podtrzymywało naturalną wartość struktur hierarchii. Mogły być to numery, znaki piktograficzne, symbole, czy znamiona, które wyznaczały miejsce - rolę w systemie, przeznaczenie do określonych prac - wyszkolenie, czas eksploatacji, ..., etc. Oczywiście proces takiego naznaczania mógł być nie tylko nieprzyjemny, ale przebiegał prawdopodobnie w sposób, w jaki do dziś dnia przebiegają niektóre rytuały inicjacji.

W skomplikowanym procesie tworzenia siły roboczej, który w mojej antycypowanej wersji mógłby wyglądać tak: ludzie mieszkają w wioskach, dostali od bogów jako zaplecze: zwierzęta i rośliny do hodowli. Wedle ścisłej hierarchii tatuowanych na ciele zawodów i powinności, stworzono podwaliny pod stabilny społeczny wzorzec przekazywanej wiedzy- tradycji. Wprowadzono bardzo surowe nakazy co do higieny i obyczaju, by w jak najlepszym stopniu zabezpieczyć wzrost populacji i jej witalność. W tak stworzonych enklawach co pewien czas bogowie pojawiali się na kontrole sanitarne oraz by sprawdzić stan trzódki - w zwyczaju mogło być, iż każdy nowy osobnik męski przechodził szereg prób, szczepień czy poddawany był działaniu pewnych środków psychotropowych i jednoczesnej obserwacji. Działania te mogły mieć tak prewencyjne jak i eksperymentalne podłoże o bliżej nieznanym przeznaczeniu?!

Weźmy rządowy projekt, w którym testuje się pewne medykamenty militarnego przeznaczenia. Prowadzony on jest na grupie młodych osobników- 18 lat. Zdrowi i gotowi do wyzwania, odpowiednio mentalnie przygotowani, są jak byczki chętne do korridy... Więc by ich zachęcić, rozdaje się symbole - belki i mundurki, a kiedyś mogły być to tatuaże. Następnie podaje się im niby to szczepionki?! Lub w pokarmie różne ciekawe substancje... i obserwuje.
Osobnik, który przetrwa, jest nie tylko silny, ale zdolny do powierzonego mu w społeczeństwie zadania. Jeśli zaś próba wypada negatywnie, nikt nie pozna ich losu. W wierzeniach ludów przegrywali walkę z demonami, byli słabi i umierali. No cóż, mogli być również zbyt mądrzy- uzyskiwali pełną władzę nad umysłem i nie można było nimi sterować, dlatego ich odsuwano od rodzinnego plemienia i skazywano na wyniszczającą pracę w kopalniach.
Zapewne rytuały inicjacji były powiązane z poddaniem próbie narkotyków: bólu i pokory wobec boskich mocy. Sądzę, że po takim praniu mózgu łatwo było wyłowić jednostki społecznie nieprzydatne, patologiczne i inne niebezpieczne dla planu hodowcy. Doskonałym przykładem próby wykorzystania narkotyków do manipulacji ludźmi jest okres hipisowskiej rewolucji w Stanach Zjednoczonych. W tym przypadku nie udało się zapanować nad wyzwolonym potencjałem emocji, co doprowadziło do powstania ruchów pacyfistycznych i obalenia Nixona.
W inicjacji chodziło więc o uwarunkowanie i wprowadzenie osobnika w okres dojrzałości, tzn. po takim rytuale człowiek w pełni przynależał do społeczności: nie zagrażał jej, mógł ją współtworzyć zakładając rodzinę itd. W między czasie ludzie sami dopowiedzieli sobie o tym, że duchy albo bogowie porywają dzieci (w wieku dorastania) a same wyobrażenia duchów mogły pochodzić z wizji narkotycznych?!

Pamiętam doskonale szczepienia w szkole i szał, płacz jaki temu towarzyszył. Pielęgniarki i lekarzy łatwo wziąłbym za duchy właśnie, a samo spotkanie z igłą było szokiem. A jakie reakcje mógł spowodować innego rodzaju zabieg, ingerencja w nasze ciało i psychikę przy pomocy narkotyków, bólu, itd... Rytuał inicjacji wydaje się więc niczym innym, niż konieczną funkcją z odpowiednio przygotowanym psychicznie gruntem; tu rodzice oddają swe pociechy w ręce bóstw tak, jak dzisiaj powierzają dzieciaki pod opiekę lekarza, nauczyciela, czy armii.
Po tym co powiedziałem, wydaje się zbędne poszukiwanie korzeni i taszczenie hipotez o tym, czym był w przeszłości tatuaż. Ważniejsze czym jest dziś, kto go tworzy i dla kogo!? Mentor, mistrz i przewodnik przez ból i metafizykę to współczesny tatuator- w Japonii czy na Borneo. Ale w Europie to artysta, stylista, świr z patologicznym wizerunkiem gangstera, narkomana czy seksualnego freek`a. Nie będę generalizował, prowadził statystyk, segregował; opiszę tylko to, co wydaje się ciekawe, intrygujące w człowieczej naturze.

W Japonii tatuaż sięga tradycji na długo przed czasem, gdy chrześcijanie powiesili na krzyżu swojego proroka, a płynna jego materia tworzyła sfery religijne, jak i egzystencjalne. Warsztat, jak i wzornictwo przez wieki rozwijało się wraz z historią i potrzebami, co jest do dzisiaj zasadnicze dla pojęcia ewolucja. Tatuaż penetrował życie emocjonalne na równi z wiarą w bogów i duchy, przeznaczeniem życia i śmierci a raz rozpoznawany znak - piktogram- nabywał określonego znaczenia i celu w życiu społeczności. Często opisywał religijne sceny - wierzenia o magicznej mocy przypisane do kast, ziemi, plemion.

W szczególności ważna jest relacja z tatuatorem i procesem tworzenia tatuażu - odbywa się on nie tylko na skórze, lecz również w psychice ludzkiej (tatuator-mentor). W dzisiejszych czasach wydaje się, że pełni raczej rolę wizualnego kiczu (tatuator stylista), artefaktu (mitomania), mimo to nie można mu odebrać siły przebicia, jaką zyskuje dzięki tradycji i technice wykonania: zwłaszcza ból, akceptacja fizycznej powłoki daje dużo do myślenia. Dawne techniki, które są bardziej bolesne (manualne) i jeszcze rozmiar (pea) tu dodatkowo rzuca wyzwanie, któremu sprostać mogą naprawdę nieliczni- niektórzy przypłacą to śmiercią, co dziś jest nie do pomyślenia!?

Obecnie opisując tatuaż, używa się słów: podoba się lub nie podoba, a tak naprawdę nie chodzi tu, ani o wygląd, ani o modę. W zasadzie z tego powodu ta sztuka ma dwojakich zwolenników. Jedni wybierają sobie wzór, miejsce według własnego poczucia gustu, a drudzy oddają się w ręce mistrza z nadzieją, że zrobi to, co powinien zrobić.
Ból i piękno to kombinacja, której nie pojmujemy, to nasze ciało, potężne i niebezpieczne narzędzie, którego zastosowania i przeznaczenia nikt nie określił. Obok specyficznej kultury tatuażu wyrosłej w środowiskach przestępczych i więziennych, gdzie rysunki na ciele pełnią funkcję komunikatów zrozumiałych tylko dla wąskiej grupy wtajemniczonych, istnieje również odrębna filozofia związana z tym zjawiskiem, oparta na tezie sformułowanej przez T. Gautiera:

"Człowiek odczuwa w sposób instynktowny, że dekoracja wyznacza nieprzekraczalną linię podziału między nim a zwierzęciem; gdy więc nie może już bardziej zdobić haftami strojów - upiększa nimi swoje ciało."
- niestety ja się z tym nie zgadzam.